Ansızın Hayat

Siren sesleri ve marslar arasinda yürüyoruz. Öfkeliyiz, çünkü kurtarilacak bir dünya var önümüzde. Uçmasini bilmeyen, kilavuzsuz, kendini duvarlara vuran yavru kuslar gibi kokularin ve renklerin pesinde yürüyoruz. Kepenkler indirilmis, herkeste bir korku. Öfkeli gölgem sicak asfalta düsmüs. Saat kulesinde siyah gözlüklü kuskulu insanlar. Üstümüz basimiz nar lekeli. Cebimizde parti brosürleri. Parkta sizip kalmis adam haindir, pencereyi sulayan o kadin, kösedeki gazeteci. Bizden biri degilse, üstümüze bir kelebek niye konar, niye yagar yagmurlar? Peki sen neredesin orda? Iste görüyorum. Kalabaliklarin ortasinda yürüyorsun. Masmavi gözlerinde çocuklarin bayraklari yansiyor. Öfkeli ve kizginsin. Hayret, seni hiç gülerken hatirlamiyorum. Hep öfkeli ve üzgün. Bu bizim resmimiz. Kim daha öfkeliyse o kadar saygin. Kurtarilacak bir dünyanin içine düsmüs yarali çocuklar, yürüyoruz.