Bu Nikah Kıyılamaz

Yil 1989. Sicak bir yaz aksami. Annemin karni dünyanin uzaydan görünüsü gibi. Mahalleyi ayaga kaldiran bagirtilar esliginde binilen taksi. Sonrasinda gidilen hastane ve elma dersem çik armut dersem çikma diyen annemin elma demesiyle galeyana gelip disari çikan ben. Size yok artik dedirtecek bir hikayenin bas kahramani Beste GÜNDOGDU. Iste ben babamin akli noksan kizi, annemin beceriksizi, dedemin “Itanbul kaç yilinda fethedildi? Bilirsen bu ayki bütün maasimi sana verecegim.” deyip de bilmeme ragmen zirnik koklatmadigi torunuyum. Adi üstünde, APTALIM ISTE!Ve simdi yine bir aptallik yaparak kendi dügünümden kaçip baska bir dügünü basmaya geldim. Arkamda büyük ihtimalle hâlâ nikâh masasinda oturmaya devam edip geri dönmemi bekleyen afallamis bir damat ve beni bir daha eve almayacak olan bir baba biraktim. Ne oldugunu anlamaya çalisan babaannemi, tansiyonu düsen annemi, “Ben simdi bu elbiseye bosuna mi o kadar çok para bayildim yaaa…” diye yakindan kardesimi ise düsünmek dahi istemiyorum.