Dilenciler Türkiye’de Yoksulluk ve Dilenme Kültürü

“Kimi diyo ki, sen benden daha zenginsin diyo. Kimi, git diyo, körmüsün, çalis diyo, elin ayagin tutuyo, diyo. Kimi diyo, ayip degil midileniyosun, diyo, terbiyesiz, diyo. Bu çocugu sokaga çikartiyosun, diyo.Ben de diyom ki keyfimden çikarmiyorum ki çocugumu sokaga, diyom.Yoksulluktan çikartiyom, diyom.”“‘Küçük çocugunla çikma,' diyorum. Diyor ki, ‘Çocukla çikmazsamkimse bana para vermiyor, kimse benden alisveris yapmiyor. Yada çocugumla çiktigim zaman mendil veriyorum,' diyor: ‘Kaç lira,'diye soruyorlar. ‘Bir lira,' diyorum. ‘Al sana bes lira,' diyorlar. Amaçocuksuz çiktiginda bir lirasini veriyor.”Tarihin en eski mesleklerinden biri de dilencilik. Aslican Kalfa-Topates,kitabinda her seyden önce dilenciligin, yoksullar için bir hayatta kalmastratejisi oldugunu hatirlatiyor. Tarihsel devamlilik oldugu gibi, birdegisim de var ama: Feodaliteden kapitalizme ve kapitalizm içinderefah devletinden küresellesmeye, dilenciligin “baglaminin” nasildegistigini görüyoruz.Kitabin genis bölümünü, Türkiye'nin toplumsal tarihinde dilenmekültürü ve onun degisimi olusturuyor. Dilenciler nasil algilaniyor,nasil muamele görüyorlar, onlar kendi faaliyetlerini nasil algiliyor,gördükleri muamelelere nasil tepkiler gelistiriyorlar? Yoksullukla vesosyal yardim rejimiyle dilencilik arasindaki iliski nasil biçimleniyor?Yüz çevrilen, “görülmeyen”, en fazla “sosyal bir yara” deyip geçilen birolgu hakkinda, öncü bir çalisma.