Hasta Öyküler ve Kulağakaçan

Bir kizim var. Annemin beni çok sevdigi gibi seviyorum onu. Herkesten, her seyden koruyup kolluyorum. Babasi kim bilmiyorum. Bilmem ne teyze biliyor. Ama bilmemek daha iyi... Kizimin saçlari çok güzel.
Sokakta çocuklar saçlarini çekiyor. Telleri birbirine dolaniyor. Önüme
oturtup tariyorum; acitmadan. Diplerinden deniz kokusu yayiliyor...
Varsayalim günes batiyor, sene bilmem kaç. Üç masali bir meyhane
var ileride… Rüzgâr, sokagin dar girisinde kalakalmis. Sokaktan çocuk sesleri geliyor, cizirtilari evlere doluyor. Korna sesleri, uzun kisa.
Güveler sehri istila ediyor. Kirt kirt. Bütün elbiselerin potu var. Kirt kirt.
Herkes kendi kuyusunda kayboluyor, kendi kuyusundan zuhur ediyor.
Gökçe Bezirgan, ince bir koyuluk anlatiyor, sizim sizim. Kader varsa
eger acidan besleniyor muhakkak.
Hasta Öyküler ve Kulagakaçan, biri Yasar Nabi Nayir Ödülü almis iki
öykü destesini birlestiriyor. Kaderi anlamak için masumiyet gerekiyor.