Hücre

Bazen kendimi kimsesiz bir çocuk gibi hissediyorum… Evden çok uzaklarda.Ikiye dört bir oda. Küçük bir pencere. Kösede bir tuvalet ve ayna. Isik, daima isik, gözü yakan, gündüzü geceye katan. Bir hücrede tek basina bir adam; ama zihni kalabalik. Öyle kalabalik ve karisik ki ceza olsun diye kapatildigi bu hücre, onun insanlardan, acimasiz dünyadan kaçabildigi tek yer. Zaten onun tek arzusu da yalniz kalabilmek…Brooklyn'e Son Çikis ve Bir Düs Için Agit gibi kült romanlarin yazari Hubert Selby Jr., bu defa sevgi ve sefkat duygularindan yoksun, acimasiz bir dünyanin atesine düsmüs bir adamin zihninden geçen sadistçe, nefret fantezilerine ortak ediyor bizi. Adamin kafasinin içini kemiren bu dehset görüntüleri o kadar siddet dolu, mide bulandirici ve rahatsiz edici ki her sayfada en yakin pencereye kosup derin bir soluk alma hissi uyandiriyor. Düzene ayak uyduramayan, hayatin olagan akisinda olagandisi seyler hayal eden ve öyle yasayan, derinden aci çeken bir yazarin, Amerika'nin hayal gücü en zengin yazarlarindan biri olan Selby'nin sokak jargonunu siirsel dile dönüstürme ustaligi ve gerçek manada aciya, her birimizin yüregindeki bir yaraya dokunmasi itibariyle de insani derinden sarsiyor.Bu anlamda Hücre, diyebiliriz ki acinin kitabi. Birbirimizin canini ne kadar çok acitabilecegimizi gösteriyor bize. Nedensiz yere. Sirf kötülük olsun diye. Dolayisiyla bu kitap, her ne kadar bir dava sürecini ele aliyor ve adaletin pesinde, ezilmislerin hakkini arayan bir kahramani, daha dogrusu bir anti-kahramani resmediyorsa da, merhamet dileyen azap dolu bir ruhu görüyoruz biz her satirda.