Mavi Ada

Nisan 1912'de Titanik Okyanusun sularina gömüldügü zaman… "Kendimden geçmisim; sonum gelmisti, artik her sey bitmis, ben vapurun hareket etmesini bekleyen biri gibiydim. Vapurun dolmasini bekliyorduk, yani facia bitinceye kadar bekledik. Kurtarilan kurtarildi, bir kismi ölü bir kismi canli ve sonra bir bütün olarak hareket ettik. Bu hepimiz için acayip bir yolculuktu, bizler acayip tayfa durumundaydik ve nereye gittigimizi bilmiyorduk. Manzara tümüyle açiklanamayacak kadar heyecan verici bir seydi. Birçoklari ne oldugunu anlamis, arkada biraktiklari yakinlari ve kendilerinin gelecegi için süpheyle heyecana kapilmislardi. Ne oluyordu? Tanri huzuruna mi çikiyorlardi? Digerleri birer akil enkazi gibiydi. Hiçbir sey bilmiyor ve hiçbir sey ile ilgilenmiyorlar, beyinleri adeta felce ugramisti. Herkes insan ruhundan meydana gelmis yeni dünyalarindaki nasiplerini bekleyen acayip bir tayfa görünümündeydi. Yalnizca birkaç dakika zarfinda yüzlerce insan suda ölü olarak yüzüyor, yüzlercesi de hava yolu ile canli, bazilari çok canli olarak naklediliyordu. Birçogu da artik sonu geldigine inanarak, kendi degerlerini kurtarmak için çaresiz kalislarina öfkeleniyor ve dünyada degerli seyleri kurtarma çabasi gösteriyorlardi.Çarpisma halindeki geminin görünüsü hiç de hos bir manzara degildi. Isteksiz olarak bedenleriyle hamle yapan zavalli insanlar için her sey bostu. Durum yürekler acisiydi. Böylece herkes toplanincaya kadar, herkes hazir oluncaya kadar bekledik ve "baska bir diyara" göçtük.Bu garip bir yolculuktu, tahmin ettigimden de daha garipti. Trafik hizinda dikey olarak havaya yükseliyor gibiydik. Büyük bir platformdaymisiz gibi tümümüz hareket halindeydik, bu platformdan dev kuvveti hiziyla havaya firladik, ama emniyetsizlik duygusu söz konusu bile degildi, hepimiz bir düzen içindeydik."(Tanitim Bülteninden)