Saklı Yara

“ey göz nurumu akittigim, tozlu yollarinda belimi büktügüm, kâh pisirik yasli bir deve diye bilip hörgöcünde uyudugum, kâh bir ziplamayla yüzlerce yil öcesine ve sonrasina süzülen taze bir ceren diye görüp yeni nefesler kusandigim âsinaligim! Sahidim oldun seni konustururken konusan bendim. Tanidigim oldun bana kendini açarken açilan bendim. Derimsin damar damar giyindigim. Ipimsin kör kuyudan azatligim. Ince sicak yagmurumsun çölde bayindirligim. Utangaçtim sende özgüveni buldum; titremez sesim. Gariptim senin çizgilerinde yol ala ala tok zenginlerin arasina daldim; hep kâr eden kervanlarim. Kekemeydim kelimeler sundun; müstahkem burçlarimda sancaklarim. Ne çok yarendin bir levend bir muallim bir sahhaf. Ne vefakâr sirdastin bir fener yalnizligi bir hisar magrurlugu bir hücre yakinligi. Ne göz göze insirahtin bir oyali mendil bir paçali güvercinden mektup bir gök kubbeden dua yankisi“ (Arka Kapak)