Seni Seviyorum. Çok,

“Seni Seviyorum. Çok,” dosyasindaki kesik ve titrek zamanlarin,eski yüzyillarin, insanin tarihindeki akil almaz ayniligin, degismeyenhazin kistirilmisligini gördügümde Bora'ya bu kitabin arka kapakyazisini yazmak istedigimi dair bir mektup kaleme aldim hemen.Üç ay sonra mektubu degil de kendisi geldi.Oturup, Büyükada'da, aksamin kizilliginda raki içtik. O susuz içti gene. Firtinayi dinledik. Karga sürülerini de.“Peki, yaz” dedi ve gitti. Karim Ayse Edipoglu öldügünde -ki kendisi de çok iyi birromancidir- masasinin çekmecelerinde notlarini bulup romanini kitaplastirmis ve alti yasinda mor bir kamyonun çarparak öldürdügü kizimizin adini verdigim bir yayinevi kurmustum.Hayir, elbette ki karimi ben öldürmedim. Öldüremeyecekkadar seviyordum onu. “Seni Seviyorum. Çok,” kitabi hakkinda çok düsündüm. Öyküleridefalarca okuyup çözümledim. Hepsi birbirinden güzeldi. Bora'ya yine bir mektup yazdim. Üç ay sonra yesil bir kaban buldum kapiminönünde. Sirt kisminda igne iplikle islenmis bir cümle vardi.“Yazma! Yazip da kendini öldürme.”Sekip Adil Melâl Yayincilik adinaSahibi ve Yazi Isleri MüdürüOcak 2016, Bilecik