Sezai Karakoç Şiirinde Metafizik Vurgu

Sezai Karakoç Siiri'ni, son derece modern bir form içinde varlik bulmasina ragmen klasik siir gelenegimizin son halkasi olarak nitelendirebiliriz. Kadim bir duyarlilik hassasiyetinin yüksek düzeyde varligini korudugu bu siir sekil, üslup ve imgelem olarak bu çaga aittir. Form anlaminda ayni düzlemde degerlendirilen Ikinci Yeni siirinden en önemli farki, hem çikis noktasi hem de nihai erekler bakimindan ayrilmasidir. Bu nokta onu çagdas benzerlerinden uzaklastirirken, klasik siirimize yakin kilmaktadir. Onu geleneksel/klasik siirimize baglayan sey, kullandigi sekilsel unsurlardan ziyade bizzat siirin mahiyetine iliskindir. Çünkü Karakoç Siiri'nde özellikle kadîm hikmet gelenegine ait unsurlar sadece bir estetik yaklasim ögesi degil, bir hakikat telakkisi olarak siirin muhkem iskeletini teskil eder. Karakoç Siiri'nde 20. yüzyilda yasayan, çagi hisseden, kavrayan, çaga ait olmayan; ama ondan bîhaber de olmayan bir hakikat avcisinin yolculugunu takip ederiz. Bu yolculukta sairin geçtigi yollardan, hissettigi ürpertilerden, pençeledigi hakikat incilerinden siiri de nasiplenir. Kendisinin de ifade ettigi üzere, bir bakima siir de sair ile birlikte öteye geçer, hatta seyr-i sülûk eder.