Yalnızlığımın Çinisi

“bana gelirseniz şayet

hiçistanın ardındayım!

hiçistanın ardında bir yer var

hiçistanın ardında havanın damarları

toprağın en uzak yığınında açan çiçeklerden

haber getiren habercilerle doludur.



kumlar üzerinde,

şakayık miracı tepelerine yol alan

zarif atlıların toynaklarının izi var.



hiçistanın ardında istek şemsiyesi açıktır

susamışlık meltemi bir yaprağın dibine koşsun diye

yağmurun çanları çalınır



insan burada yalnızdır

ve bu yalnızlıkta

bir karaağacın gölgesi sonsuza dek akmakta.



bana gelirseniz şayet

yavaş ve yeğni gelin

yalnızlığımın ince çinisi

çatlamasın...”